|
Mój naukowy życiorys
 Urodziłem się dnia 9 maja 1951 r w miejscowości Olszewnica na Podlasiu. Tamże ukończyłem Szkołę Podstawową. Naukę kontynuowałem w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Prusa w Siedlcach i w Uniwersytecie Marii Curie - Skłodowskiej w Lublinie, studiując fizykę w latach 1969-1974.
Pierwsze badania naukowe rozpocząłem podczas 4. roku studiów. Były to, zakończone rok później publikacją, obliczenia energii kulombowskiej i powierzchniowej jąder atomowych o dowolnym kształcie. Pracę magisterską na temat emisji polowej elektronów z metali wykonałem pod kierunkiem doc. dr M. Piłata i obroniłem ją w czerwcu 1974 uzyskując dyplom z wyróżnieniem. Kolejna wczesna przygoda naukowa to badania czasu życia atomu wzbudzonego, otoczonego dielektryczną powłoką. Uzyskany wynik był oryginalny, interesujący i został opublikowany. W pierwszym roku pracy kontynuowałem badania związane z tematyką pracy magisterskiej. Po roku zmieniłem tematykę i rozpocząłem badania własności elektronowych nieuporządkowanych stopów wieloskładnikowych metali przejściowych.
Doktorat uzyskałem w 1979 roku na podstawie rozprawy "Elektronowe własności nieuporządkowanych stopów w przybliżeniu potencjału koherentnego". Promotorem był doc. dr M. Piłat. Po doktoracie skorzystałem z możliwości wyjazdu do Zjednoczonego Instytutu Badań Jądrowych w Dubnej koło Moskwy. Tam pracowałem w grupie fizyki ciała stałego, gdzie zainteresowałem się teorią nadprzewodnictwa. Wynikiem dwu trzymiesięcznych pobytów w Dubnej w 1980 i 1981 roku były dwie publikacje i kilka artykułów konferencyjnych.
Na dwuletni staż podoktorski pojechałem do Uniwersytetu Technicznego w Monachium. We współpracy z prof. Wilhelmem Brenigiem zajmowałem się, nowo odkrytym przez K. von Klitzinga - profesora tegoż Uniwersytetu, kwantowym efektem Halla. Zjawisko to polega na kwantowaniu składowych tensora oporu elektrycznego w układach dwuwymiarowych i obecnie jest wykorzystywane jako kwantowy standard jednostki oporu elektrycznego. Klaus von Klitzing za odkrycie zjawiska otrzymał Nagrodę Nobla w 1985 - już jako pracownik Instytutu Maxa Plancka Fizyki Ciała Stałego w Stuttgarcie. Zmieniliśmy wtedy z prof. Brenigiem tytuł naszej kolejnej pracy z "Scattering Approach to the Quantum Hall Effect" na "Scattering Approach to the von Klitzing Effect" . Nasza propozycja nazwania zjawiska nazwiskiem odkrywcy nie została zaakceptowana w literaturze przedmiotu i wciąż mówi się o kwantowych zjawiskach Halla, gdyż w 2 lata po odkryciu von Kliztinga został odkryty tzw. ułamkowy kwantowy efekt Halla.
W końcu 1985 roku, mimo namów do pozostania na Zachodzie i trwającego wciąż stanu wojennego w Polsce, wraz z całą Rodziną powróciłem do Kraju. Tu w 1987 roku ukończyłem rozprawę habilitacyjną pt. "Rola nieporządku w nadprzewodnictwie i kwantowym efekcie Halla", która stała się podsumowaniem badań po doktoracie i podstawą uzyskania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie fizyki teoretycznej.
Wiosna 1987 roku, pod względem naukowym, zdominowana była codziennymi doniesieniami o odkryciach coraz to nowych nadprzewodników wysokotemperaturowych - informacje o nich pojawiały się na pierwszych stronach gazet, w radio i telewizji. Specjaliści szacują, że w ciągu pół roku opublikowano ponad 6 tysięcy prac naukowych. Coś podobnego nie zdarzyło się nigdy wcześniej. Mój aktywny udział w tej niezwykłej przygodzie intelektualnej uważam za jedno z ciekawszych doświadczeń naukowych.
Nadprzewodniki to materiały, które po odpowiednim oziębieniu tracą opór elektryczny. Odkryte w 1986 roku materiały uzyskały przydomek "wysokotemperaturowe" dzięki temu, że stają się nadprzewodnikami w temperaturze dużo wyższej niż wcześniej znane. Potwierdzony rekord to 135 K czyli minus137 stopni Celsjusza w skomplikowanym tlenku zawierającym rtęć, bar, wapń i miedź. Opis teoretyczny tych materiałów jest tak złożony, że wciąż nie istnieje akceptowalna teoria mimo 15 lat intensywnych badań i ponad 100 000 publikacji jakie zostały im poświęcone.
Wyjazd do Eugene (USA) w 1993 roku na prestiżową konferencję (Low Temperature Physics 20) poświęconą fizyce niskich temperatur i nadprzewodnictwu, gdzie prezentowałem wyniki badań elektromagnetycznych własności nadprzewodników, wykorzystałem do odnowienia współpracy z prof. Dietrichem Belitzem z tamtejszego Uniwersytetu. Dwumiesięczny pobyt w Oregonie zaowocował dwiema pracami, w których udało nam się w sposób ścisły obliczyć współczynniki rozwinięcia wirialnego dla przewodnictwa elektrycznego i określić precyzyjne warunki doświadczalnego potwierdzenia obecności w rozwinięciu członów logarytmicznych poszukiwanych od połowy lat sześćdziesiątych. W 1994 roku odbyły się obrony prac doktorskich moich dwu doktorantów. Tytuł profesora nauk fizycznych uzyskałem w 1995 roku.
Badania związane z układami nieuporządkowanymi, skorelowanymi, kwantowym zjawiskiem Halla i nadprzewodnictwem leżą wciąż w głównym nurcie moich zainteresowań badawczych i niewątpliwie są to moje fields of expertise. Obecnie, częściowo we współpracy z doktorantami, intensywnie pracuję nad teorią egzotycznych nadprzewodników nieuporządkowanych oraz wpływem korelacji i nieporządku na własności elektronowe i transportowe materiałów. Między innymi poszukujemy stanu kwantowego realizującego się w nadprzewodzącym tlenku strontowo-rutenowym. Zagadnienie jest o tyle fascynujące co złożone, gdyż związek ten jest przykładem pierwszego nadprzewodnika o parowaniu trypletowym, a liczba możliwych stanów kwantowych wynosi 54.
W latach dziewięćdziesiątych tematykę badań rozszerzyłem na układy nanoskopowe. Z tematyki tej została obroniona, wykonana pod moim kierownictwem praca doktorska. Badania moje są finansowane m.in. przez Komitet Badań Naukowych, Komisję Unii Europejskiej, British Council oraz Royal Society.
Od dawna mam poczucie konieczności łączenia badań naukowych na najwyższym poziomie z ich upowszechnianiem i kształceniem kadry. Zawsze chętnie kieruję pracami magisterskimi. Wypromowałem 3 doktorów, a następni przygotowują swoje rozprawy. Wielokrotnie prowadziłem wykłady na studenckich obozach i szkołach dla młodych naukowców. Na wyższym poziomie referowałem wyniki badań na wielu konwersatoriach i seminariach w ośrodkach krajowych i zagranicznych. Wielokrotnie byłem zapraszany do wygłoszenia referatów na konferencjach międzynarodowych i krajowych oraz do uczestnictwa w pracach Komitetów naukowych, programowych i honorowych konferencji. Byłem głównym organizatorem ogólnokrajowej konferencji na temat nadprzewodnictwa wysokotemperaturowego w 1995 roku oraz opiekunem naukowym obozu dla studentów w 2000 r. Mój dorobek publikacyjny obejmuje ponad 100 pozycji prac oryginalnych i szereg artykułów popularyzujących osiągnięcia nauki.
Nie stronię od pracy związanej z organizacją badań naukowych. Już w 1990 roku zostałem powołany na członka Sekcji Fizyki KBN. Funkcję te sprawowałem bez przerwy przez 10 konkursów. W konkursach XI, XII i XIII przewodniczyłem pracom tej Sekcji. Równolegle zostałem powołany na członka Opiniodawczego Zespołu ds. Upowszechniania Nauki KBN (1993 - 97), a potem Opiniodawczego Zespołu ds. Upowszechniania Nauki i Informacji Naukowej KBN (1997 - 2000). We wrześniu 2000 r. zostałem wybrany na członka Zespołu KBN ds. Działalności Statutowej i Inwestycji (na okres IV kadencji KBN). Praca ta wymagała wykonania kilkuset opinii i recenzji. W lutym 1996 roku zostałem kierownikiem nowo powstałego Zakładu Teorii Fazy Skondensowanej w Instytucie Fizyki UMCS. W latach 1990-1993 byłem członkiem Senatu UMCS, a w latach 1990-1999 Rady Bibliotecznej UMCS.
Innym rodzajem pracy popularyzatorskiej jest zaangażowanie w działalność towarzystw naukowych. Od 1974 roku jestem członkiem Polskiego Towarzystwa Fizycznego, a od 1987 członkiem Europejskiego Towarzystwa Fizycznego. W roku 1997 na Zjeździe Fizyków Polskich w Katowicach zostałem wybrany na sekretarza Komisji Rewizyjnej PTF (1997 - 1999), a na Zjeździe w Białymstoku na Wiceprezesa PTF na kadencję (1999-2001). Angielskie towarzystwo fizyczne- The Institute of Physics (IOP) w lipcu 2000 r. wybrało mnie członkiem "Fellow of IOP" i nadało prawo używania tytułu "Chartered Physicist".
Kilkakrotnie byłem wybierany na członka Sekcji Materii Skondensowanej Komitetu Fizyki PAN i członka Komitetu Fizyki PAN. Na kadencję (1999-2001) zostałem wybrany na członka Prezydium Komitetu Fizyki PAN. Dwukrotnie byłem indywidualne zapraszany przez Komitet Noblowski do nominacji kandydatów do Nagrody Nobla (1991, 1998) oraz przez Fundację Nauki Polskiej do nominacji kandydatów do Nagrody FNP (Polskiego Nobla) za lata 2000, 2001. Fundacja też zwracała się do mnie z prośbą o recenzje podobnych wniosków.
Pełnię funkcje stałego recenzenta kilku najpoważniejszych czasopism fizycznych. Od 2001 roku jestem członkiem Komitetu Redakcyjnego wydawanego w Wielkiej Brytanii czasopisma European Journal of Physics.
Za badania naukowe wielokrotnie otrzymywałem nagrody Ministra i Rektora. Jestem odznaczony złotym Krzyżem Zasługi (1990) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski V kl. (1999). Cenię sobie otrzymany w 1993 roku, za osiągnięcia naukowe, Medal Wychowanków Liceum i Gimnazjum im. B.Prusa w Siedlcach.
Jestem żonaty i mam czworo dzieci.
Curriculum vitae prof. Karola Wysokińskiego
ur. 9 maja 1951 - Olszewnica. Rodzice: Kazimierz, Pelagia z Zalewskich
1965-1969 - Liceum Ogólnokształcące im. B. Prusa, Siedlce
1969-1974 - studia w UMCS, kierunek fizyka
1974 - obrona pracy magisterskiej p.t. Wpływ struktury pasmowej na emisję elektronów z metali przejściowych (promotor doc. M. Piłat) (dyplom z wyróżnieniem)
11.01.1979 - obrona pracy doktorskiej Elektronowe własności stopów w przybliżeniu potencjału koherentnego (promotor prof. M. Piłat)
30.06.1987 - kolokwium habilitacyjne na podstawie rozprawy: Rola nieporządku w nadprzewodnictwie i kwantowym efekcie Halla
01.05.1988 - awans na stanowisko docenta
01.06.1991 - awans na stanowisko profesora ndzw. UMCS
24.03.1995 - uzyskanie tytułu profesora.
od 1996 - Kierownik Zakładu Teorii Fazy Skondensowanej UMCS
01.08.1998 - awans na stanowisko profesora zwyczajnego.
Dłuższe staże zagraniczne:
Dubna (ZSRR), Monachium (RFN), Eugene (Oregon, USA), Turyn (Włochy), Triest (Włochy)
Członek towarzystw naukowych:
Polskie Towarzystwo Fizyczne, Europejskie Towarzystwo Fizyczne, brytyjskie The Institute of Physics (wybrany na Fellow of IOP, z prawem używania tytułu Chartered Physicist)
Stanowiska związane z nauką:
Komitet Redakcyjny:
Członek Komitetu Redakcyjnego czasopisma European Journal of Physics
PAN - członkostwo w:
Komitecie Fizyki PAN
Sekcji Fizyki Fazy Skondensowanej KF PAN (1990 - 1996),(1999 - 2001)
Komitecie Fizyki PAN (1993 - 1996)
Sekcji Fizyki Komputerowej KF PAN (1999 - 2001)
Prezydium Komitetu Fizyki PAN (1999-2001)
KBN - członek:
Sekcji Fizyki KBN (1991 - 1997) (2000 - 2001)
Opiniodawczego Zespołu ds. Upowszechniania Nauki KBN (1993 - 97)
Opiniodawczego Zespołu ds. Upowszechniania Nauki i Informacji Naukowej KBN (1997 - 2000)
Przewodniczący Sekcji Fizyki KBN w XI, XII i XIII Konkursie Grantów (1996-1997) oraz
Zespołu KBN ds. Działalności Statutowej i Inwestycji (na okres IV kadencji KBN)
Polskie Towarzystwo Fizyczne:
Sekretarz Komisji Rewizyjnej PTF (1997 - 1999)
Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Fizycznego (1999-2001)
Kształcenie kadry:
Magistranci: ponad 30
Doktoranci: 3
Nagrody i wyróżnienia:
Dyplom ukończenia studiów z wyróżnieniem, I miejsce w studenckim konkursie Homo Didacticus na najlepszego wykładowcę (dwukrotnie); Nagrody Rektora UMCS (1988, 1991,1994, 1995, 2000) Nagrody Ministra NSzWiT (1977, 1980, 1982, 1988); Nagroda Ministra Edukacji Narodowej (indywidualna) 1997r; Złoty Krzyż Zasługi 1990; Medal Wychowanków Liceum i Gimnazjum im. B. Prusa w Siedlcach, 1993r.; Krzyż Kawalerski OOP 1999r.
Stan cywilny: żonaty. Żona: Tamara - mgr matematyki, nauczycielka. Dzieci: Dorota (ur 1975) - absolwentka SGH. Magdalena (ur. 1978) - studentka UMCS (matematyka). Łukasz Karol (ur. 1983) - uczeń I LO im St. Staszica w Lublinie. Marcin Mateusz (ur. 1987) - uczeń Gimnazjum nr 16 w Lublinie.
powrót do wydawnictwa 
|
