|
Mieczysław Albert Krąpiec OP
 Prof. dr hab. Mieczysław Albert Krąpiec, dominikanin, jeden z najwybitniejszych myślicieli współczesnych, główny twórca Polskiej Szkoły Filozofii Klasycznej, znakomity pedagog, długoletni rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, czynny uczestnik życia społeczno-kulturalnego Polski.
Mieczysław Albert Krąpiec urodził się 25 V 1921 roku w Berezowicy Małej, w Ziemi Zbaraskiej na Podolu w miejscu, gdzie krzyżowały się drogi cywilizacji i kultur. W 1939 roku ukończył w Tarnopolu klasyczne Gimnazjum im. Wincentego Pola, które wydało wielu wybitnych ludzi (należą do nich m. in. Wincenty Pol, Aleksander Brückner, kard. Władysław Rubin, gen. Franciszek Kleeberg).
W 1939 roku wstąpił do Zakonu OO. Dominikanów w Krakowie. W latach okupacji niemieckiej odbył studia filozoficzne i teologiczne, zakończone w 1946 roku doktoratem z filozofii pisanym pod kierunkiem o. Jacka Woronieckiego: O miłości przyrodzonej nade wszystko względem Boga (doktorat uznany przez rzymski Uniwersytet Angelicum). Wyświęcony na kapłana 17 VI 1945 roku kontynuował studia teologiczne na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uwieńczone w 1948 roku doktoratem, uzyskanym na podstawie rozprawy pisanej pod kierunkiem ks. prof. Antoniego Słomkowskiego: De amore hipostatico in Sanctissima Trinitate secundum St. Thomam Aquinatem. Habilitował się w 1957 roku na podstawie rozprawy pt. Egzystencjalne podstawy transcendentalnej analogii bytu. W 1962 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1968 roku tytuł profesora zwyczajnego.
W latach 1946-1954 wykładał filozofię w Dominikańskim Kolegium Filozoficzno-Teologicznym w Krakowie. W 1951 roku, a więc w okresie stalinizmu, rozpoczął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na działającym zaledwie od kilku lat (od 1946 roku) Wydziale Filozofii.
Od początku O. Krąpiec wniósł w życie i działalność Wydziału Filozoficznego KUL rzetelnie zdobytą wiedzę, dynamiczną wierność tradycji filozofii klasycznej, niezwykłą intuicję filozoficzną, zapał i zaangażowanie w dociekania naukowe, a przede wszystkim głębokie przekonanie o podstawowej roli prawdy, zwłaszcza prawdy o człowieku której nie można zdobyć w oderwaniu od prawdy o całej rzeczywistości w kształtowaniu postaw ludzkich i ludzkiej kultury.
Na Wydziale Filozofii KUL O. Krąpiec spotkał ludzi podobnie jak on gruntownie wykształconych, otwartych naprawdę, intensywnie jej poszukujących, odpowiedzialnych, którzy zdawali sobie sprawę z tragicznej sytuacji myślowej w Polsce, z zagrożenia w dziedzinie prawdy, nauki, kultury, zwłaszcza kultury chrześcijańskiej, jakie niosła ideologia marksistowska. Byli to profesorowie: Stefan Swieżawski, Jerzy Kalinowski, ks. Stanisław Kamiński, ks. Marian Kurdziałek, a od 1954 roku ks. Karol Wojtyła z Krakowa. O. Krąpiec wniósł w środowisko filozoficzne KUL świadomość miejsca i roli w nowoczesnej kulturze i życiu filozofii mądrościowej, realistycznej, maksymalistycznej, akcentującej pierwszoplanową rolę metafizyki (filozofii bytu). Wypróbowana przez wieki w ogniu dyskusji i walk intelektualnych była zdaniem O. Krąpca nie tylko zdolna odpowiedzieć na problemy współczesne, lecz wprost konieczna, by myśl ludzka nie uległa presji subiektywizmu filozoficznego czy utopijnych ideologii i nie zerwała kontaktu poznawczego z realnie istniejącym światem pozaumysłowym. Dociekaniami i zaangażowaniem w poszukiwanie i głoszenie prawdy udało się O. Krąpcowi porwać nie tylko studentów lecz także kolegów profesorów. Dynamizował i organizował środowisko filozoficzne. W przyjacielskiej atmosferze planowano badania, rozważano i dyskutowano problemy oraz ich rozwiązania. Taki styl działania z biegiem lat doprowadził do ukształtowania się spójnego środowiska filozoficznego i do powstania Polskiej Szkoły Filozofii Klasycznej1.
Dzięki temu środowisku filozoficznemu zachowała się w okresie brutalnego zrywania z korzeniami naszej kultury europejska tradycja uprawiania filozofii. Filozofię tę znacznie rozwinięto i ubogacono, zwłaszcza poprzez:
- pogłębione studia historyczno-filozoficzne (źródłowe),
- rozwój metodologii filozofii, wyjaśnianie poznawczej i metodologicznej swoistości filozofii klasycznej i jej odrębności od innych metod i stylów filozofowania oraz metod naukowych (nauki szczegółowe),
- opracowanie realistycznej metafizyki (filozofii bytu) akcentującej rolę aktu istnienia w konkretnym bycie,
- opracowanie filozoficznej wizji człowieka (antropologii filozoficznej) i jego działań.
Problem człowieka centralny we współczesnej myśli prawda o człowieku jako podstawa sensu jego egzystencji oraz rozumienie i rozstrzyganie spraw ludzkich, zasad ludzkiego postępowania indywidualnego, społecznego, politycznego, ludzkiej kultury, stały się punktem centralnym środowiska w czasach panowania błędów antropologicznych i myślowego zniewolenia także środowisk naukowych, zwłaszcza filozoficznych
Środowisko filozoficzne KUL przez okres dominacji ideologii marksistowskiej w Polsce stanowiło prawdziwą oazę myśli niezależnej, bo nastawionej jedynie na poznawanie prawdy o rzeczywistości a nie jej koniunkturalne dostosowanie do panującej ideologii. Było to zjawisko niezwykłe na terenie Polski, Europy Środkowej i Wschodniej.
O. Krąpiec animując środowisko, współpracując z innymi sam dokonał olbrzymiej pracy, a jego niezwykle owocna działalność obejmowała pełnię zaangażowania uniwersyteckiego: w pracę badawczo-naukową, pracę dydaktyczną oraz działalność organizacyjno-administracyjną.
Działalność badawczo naukowa O. Krąpca znalazła wymierny wyraz w 25 rozprawach monograficznych oraz ponad 400 studiach i artykułach. Zawierają one filozoficzną interpretację rzeczywistości i poszczególnych jej dziedzin: człowieka, poznania, moralności, prawa, kultury, religii, polityki, teologii2.
Nawiązując do najlepszych tradycji filozofii klasycznej, głównie Arystotelesa i św. Tomasza z Akwinu, przeciwstawił się deformującym interpretacjom Dunsa Szkota, Suareza, scholastyce w sytuacji intelektualnej stworzonej przez subiektywizm Descartes´a, subiektywizm i agnostycyzm Kanta, pozytywizm i scjentyzm oraz ideologie wrogie chrześcijaństwu, zwłaszcza marksizm, O. Krąpiec podejmował kluczowe problemy jakie rodzą się w kontakcie z rzeczywistością, zwłaszcza rzeczywistością człowieka i odważnie, bezkompromisowo szukał ich rozwiązania. Z natury realista i maksymalista, dążył do takiego rozumienia i wyjaśnienia rzeczywistości, które uwzględnia i gwarantuje realizm, czyli zdobywanie prawdy o istniejącej rzeczywistości i do ujęcia jej podstawowych wymiarów, najczęściej nie uwzględnianych przez filozofie minimalistyczne czy zideologizowane. Dociekania O. Krąpca, wyrażone w sukcesywnie wydawanych monografiach układają się w spójną wizję rzeczywistości, ujmowaną w poszczególnych dyscyplinach filozoficznych: metafizyce, antropologii filozoficznej, filozofii kultury, filozofii polityki. Osobną monografię poświęcił O. Krąpiec relacji filozofii do teologii.
O. Krąpiec podjął przede wszystkim problem natury poznania3. Przeciwstawił się w filozofii tradycji idealistycznej, w myśli nowożytnej inspirowanej przez Descartes´a, kontynuowanej przez Kanta, Hegla, Husserla oraz pozytywizmowi i scjentyzmowi. Wbrew subiektywizmowi i agnostycyzmowi oraz skrajnemu empiryzmowi wskazał na intelektualne możliwości człowieka poznawczego dotarcia do istniejącej rzeczywistości, do jej rozumienia i wyjaśnienia i przez to wskazania na takie jej wymiary, które są zakryte przed wąsko pojętym poznaniem naukowym. Wobec panującego w myśli współczesnej monizmu teoriopoznawczego (wartościowe jest tylko poznanie w naukach szczegółowych) bronił pluralizmu typów ludzkiego wartościowego poznania (poznanie naukowe, filozoficzne i teologiczne), a także pluralizmu koncepcji nauki.
W kontekście różnych sposobów filozofowania O. Krąpiec ukazał swoistość poznania filozoficznego w ujęciu klasycznym, realistycznym. Jego realizm gwarantuje doświadczalny punkt wyjścia, stwierdzający poprzez sądy egzystencjalne aktualnie istniejące byty, uniwersalizm transcendentalny charakter poznania (ujęcie tego, co wspólne, co w różnym stopniu przysługuje wszystkiemu, co istnieje) oraz analogiczność (właściwości transcendentalne bytu realizują się w każdym konkrecie w pewnych proporcjach)4.
Teoriopoznawcze i metodologiczne dociekania stanowiły tylko refleksję towarzyszącą dla dociekań ściśle metafizycznych, a więc poznawczego ujęcia, interpretacji i wyjaśnienia rzeczywistości. Chodziło o znalezienie odpowiedniego klucza do wyjaśnienia rzeczywistości, jakiego ona sama się domaga. Ostatecznie stała się nim egzystencjalna koncepcja bytu. Nawiązując do myśli św. Tomasza z Akwinu i współczesnych tomistów, zwłaszcza E. Gilsona, O.Krąpiec wskazał w strukturze konkretnie istniejących bytów na akt istnienia jako akt najdoskonalszy, przesądzający o faktyczności bytu, realności obiektywnego świata. Pozwoliło to przeciwstawić się interpretacjom monistycznym, zarówno materialistycznym jak i idealistycznym, uwyraźnić pluralizm bytowy i wskazać w sposób bardzo wyrazisty konieczność przyjęcia Absolutu-Boga dla wyjaśnienia bytów istniejących w sposób niekonieczny, bytów złożonych, zmiennych, których istnienie nie należy do ich natury. Takie istnienie nie może być samodzielne lecz partycypatywne. Problematyka Absolutu (Boga) jest w sposób konieczny związana z wyjaśnieniem istniejącego świata. Jest więc wewnętrznym problemem metafizyki. Tak zwane dowody na istnienie Boga, drogi św. Tomasza są fragmentami całej metafizycznej wizji rzeczywistości wskazującymi, jak rzeczywistość (byt) ujęta w różnych aspektach domaga się przyjęcia twierdzenia, że Bóg istnieje. O. Krąpiec wykazał także wobec tendencji ewolucyjnych, procesualnych, strukturalno-funkcjonalnych substancjalność (istnienie w sobie, podmiotowe) jako podstawową strukturę rzeczywistości i związany z tym pluralizm bytowy. Ma to kolosalne znaczenie zwłaszcza dla poznania prawdy o człowieku bycie osobowym5. Całościową wizję, interpretację i wyjaśnienia istniejącej rzeczywistości przedstawił O. Krąpiec w monografii: Metafizyka. Zarys podstawowych zagadnień (Poznań 1966), wielokrotnie wznawianej i tłumaczonej na język angielski6.
Dociekania epistemologiczne i metafizyczne stały się kanwą poznania, interpretacji i wyjaśniania faktu ludzkiego człowieka. W dociekaniach nad człowiekiem O. Krąpiec wyeksponował doświadczalny punkt wyjścia (doświadczenie własnego ja jako podmiotu sprawcy mojego świadomego działania) oraz podstawowe rozróżnienie między doświadczeniem ja i tego, co moje, w którym ja jest równocześnie immanentne i transcendentne.
Człowiek, byt szczególny, duchowo-materialny, jest jednak bytem jednym, bo akt istnienia związany jest z duchem (duszą), który organizuje ciało świadomego człowieka. Będąc podmiotem (substancją), źródłem działania (poznania, miłości, aktów decyzyjnych), człowiek przekracza świat natury, którego stanowi równocześnie element (dramat natury i osoby). Będąc bytem w sobie, człowiek posiada wymiar społeczny, uczestniczy w społeczności, społeczność jest koniecznym warunkiem jego rozwoju, ale równocześnie przekracza wszelkie formacje społeczne. Transcendentny wobec natury i społeczności wymiar człowieka ukazuje jego otwarcie na Transcendens (Boga), czyni go twórcą kultury, której ogniskową jest moralny i religijny związek człowieka z Bogiem (religia). Świętość, czyli zjednoczenie człowieka z Bogiem przez miłość stanowi ostateczne spełnienie osoby ludzkiej, nadaje ostateczny sens jej egzystencji7.
Antropologii filozoficznej poświęcił O. Krąpiec wiele dociekań w przekonaniu, że prawda o człowieku stanowi podstawę interpretacji ludzkiego działania, zwłaszcza działania moralnego (świadomego i wolnego), prawa, kultury, religii, a nawet polityki oraz że właśnie prawda w tych dziedzinach uległa deformacji pod presją ideologii XIX i XX wieku. O. Krąpiec poddawał przeto szczegółowej analizie oraz interpretacji istotne problemy ludzkie: poznawanie, wolność, zło, śmierć8.
Ludzka wolność wyrażająca się w aktach decyzyjnych stała się przedmiotem szczególnego zainteresowania O. Krąpca zwłaszcza wobec współczesnych nieporozumień w związku z tym problemem. Ludzka wolność i ludzka moralność konstytuuje się poprzez akty decyzji, w których następuje synteza prawdy i dobra. Dlatego uniesprzeczniające rozumienie ludzkich decyzji jest konieczne dla rozumienia specyfiki człowieka wobec całego kosmosu. Wolność i moralność ludzkiego postępowania oparta jest ostatecznie o byt rozumiany jako dobro, będące przedmiotem działania. Pełnia Dobra rozumianego analogicznei i przedmiotowo jest ostateczną instancją uzasadniającą ludzką decyzję, a więc ludzką wolność i moralność9.
O. Krąpiec podjął także problem analizy tej rzeczywistości, jaką stanowi język ludzki, na którego badaniu koncentrują się współczesne nurty filozoficzne. Wskazał na fundamentalne powiązania języka z rzeczywistością obiektywnie istniejącą, jej poznaniem, wykazując, że język nie może być interpretowany w oderwani od jej poznania, a więc od jego struktury i funkcji znaku10.
Filozoficzna analiza i interpretacja bytu ludzkiego wskazuje na jego transcendentny charakter. Ostateczne wyjaśnienie człowieka wykracza poza świat natury i kultury i suponuje świat ukazany przez Objawienie, interpretowane w swoistym poznaniu ludzkim, jakim jest teologia. O. Krąpiec zajął się także tą dziedziną ludzkiego poznania. Wskazał niezastąpioną rolę filozofii realistycznej dla teologii zwłaszcza koncepcji Boga i człowieka jako źródła i adresata Objawienia. Wiele uwagi poświęcił analizie metaforycznego języka Objawienia (accepta) i jego ujęciu intelektualnemu (iudicium de acceptis) uwarunkowanemu przez rzeczywistość łaski (szczególna pomoc Ducha świętego) i magisterium Kościoła11.
Kontynuując wielkie tradycje klasycznej filozofii realistycznej w kontekście filozofii nowożytnej i współczesnej O. Krąpiec w ujęciu poznawczym i wyjaśnianiu istniejącej rzeczywistości zwłaszcza człowieka i ludzkiej kultury wniósł nowe oryginalne rozwiązania.
W metafizyce wyeksponował wewnętrzną strukturę istniejącego konkretu, który ujawnia powiązania relacyjne o charakterze transcendentalnym między czynnikami wewnętrznymi (istota-istnienie, możność-akt), co wyjaśnia jedność (całość) konkretu oraz wskazuje na transcendentalne relacje przyczynowo-skutkowe między bytami, będące racją pluralizmu i jedności analogicznej całej istniejącej rzeczywistości. Afirmacja istniejącego konkretu o takiej strukturze wewnętrznej i powiązaniach zewnętrznych jest podstawą właściwego metafizyce analogiczno-transcendentalistycznego poznania, które ma charakter nie abstrakcyjny lecz konkretystyczno-analogiczno-ogólny. Teoria sądów egzystencjalnych, teoria istnienia, teoria transcendentaliów, teoria analogii bytu i poznania, teoria partycypacji są oryginalnym wkładem O. Krąpca do światowego dziedzictwa metafizyki.
W antropologii filozoficznej natomiast O. Krąpiec opracował koncepcję doświadczenia wewnętrznego podmiotowości i sprawczości człowieka. Wyeksponował także duchowy wymiar osoby ludzkiej jako wymiar podstawowy. Akt istnienia człowieka jest związany z duszą, która organizuje także ludzkie ciało. Wyjaśnia to jedność podmiotu ludzkiego i jego transcendencję wobec natury
i społeczności.
W filozofii kultury wskazał na jej integralne dziedziny: poznanie, moralność, sztukę i religię jako pochodzące od człowieka (człowiek jest twórcą kultury) i będące manifestacją jego sposobu istnienia i środowiskiem rozwoju (spełnienia).Znakowy charakter kultury związał z intencjonalnie wtórnym - w stosunku do intencjonalnie pierwotnego sposobu przeżywania poznawczego sposobem istnienia kultury. Kultura ludzka zjednoczona mocą intelektu, woli, czyli poznania i miłości jest miejscem rozwoju człowieka i przygotowaniem do nowego sposobu istnienia w wieczności.
O. Krąpiec uprawia filozofię w przekonaniu, że prawda o rzeczywistości, prawda o człowieku i ludzkiej kulturze służy konkretnemu człowiekowi w każdym czasie również obecnie. Jest potrzebna jak chleb powszedni w rozstrzyganiu problemu sensu życia, problemów życia osobistego i społecznego, także politycznego.
Spektakularnym sprawdzianem tej praktyczności prawdy filozoficznej było historyczne wystąpienie O. Krąpca na Zamku Królewskim w Warszawie 14 VII 1988 roku i dialog z M. Gorbaczowem na temat suwerenności człowieka i państwa. Podkreślił on wtedy mocno, że człowiek jako osoba, podmiot świadomego i wolnego działania, byt o wymiarze transcendentnym obdarzony jest suwerennością, której część może przekazać państwu, a nie odwrotnie, jak uważa się w marksizmie, uznającym kolektyw (państwo) za pierwszego suwerena12.ozumiejąc człowieka jako pierwszego suwerena, O. Krąpiec podejmuje problemy z zakresu filozofii polityki, niezmiernie potrzebnej w aktualnej sytuacji społeczno-politycznej Polski. Eksponuje moralny charakter polityki (etyka życia społecznego). Polityka jest bowiem realizacją wspólnego dobra człowieka. Wskazuje tym samym filozoficzne podstawy katolickiej nauki społecznej13.
Osiągnięcia O. Krąpca w dziedzinie dydaktyki są również imponujące. Będąc autentycznym filozofem " myślicielem żyje filozofią, z niegasnącym zapałem docieka prawdy i niestrudzenie ją przekazuje, gotów zawsze podejmować i wyjaśniać każdemu zainteresowanemu zawiłe problemy filozoficzne. Znany jest z tego, że czyni to nawet w czasie egzaminów. Tą autentyczną miłością do prawdy przyciąga, toteż zawsze gromadził wokół siebie oraz inspirował liczne grono współpracowników i studentów. Jego seminaria magisterskie i doktoranckie były zawsze najliczniejsze, a jego wykłady cieszą się nieprzerwanie wielką frekwencją. Nie bez wpływu na to jest bogata osobowość, wszechstronna wiedza, wierna pamięć, świeżość intelektualna, poczucie humoru.
Pod kierunkiem O. Krąpca napisało prace magisterskie ponad 300 osób, a rozprawy doktorskie ponad 60. Brał też udział w licznych przewodach habilitacyjnych i profesorskich. Był członkiem Centralnej Komisji kwalifikacyjnej. Jego uczniowie pracują obecnie nie tylko w KUL, lecz także w licznych centrach naukowych Polski i zagranicy, kontynuując czy modyfikując styl myślenia Szkoły Filozofii Klasycznej.
Zaangażowanie O. Krąpca w organizację życia Uniwersytetu i kierowanie nim było niezwykłe w dziejach Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozofii (1958-1961) oraz (1969-1970), pięciokrotnie natomiast wybierany na stanowisko rektora, sprawował tę funkcję nieprzerwanie 13 lat (1970-1983). Był nie tylko administratorem, równolegle prowadził refleksję nad charakterem i rolą uniwersytetu we współczesnej kulturze, zwłaszcza uniwersytetu katolickiego. Wygłaszał odczyty na ten temat, pisał artykuły i dał podwaliny pod filozofię uniwersytetu14.
oza statutową działalnością związaną z kierowaniem Uniwersytetem w niełatwych czasach przełomu (1970-1983), poza troską o zapewnienie podstaw finansowych na szczególne podkreślenie zasługują następujące dokonania O. Krąpca:
a/ Umocnienie pozycji KUL na arenie międzynarodowej. O. Krąpiec nawiązał liczne kontakty z uniwersytetami Europy i Ameryki. Z licznymi uniwersytetami zagranicznymi zawarł umowy o współpracy, owocujące do chwili obecnej.
swoich podróżach zagranicznych, których odbył bardzo wiele do różnych krajów, w tym sześć do Stanów Zjednoczonych i Kanady, umiał łączyć zaangażowanie naukowe, filozoficzne wygłaszając odczyty na międzynarodowych kongresach, w różnych uniwersytetach z działaniem na rzecz KUL, zwłaszcza zdobywaniem funduszy na funkcjonowanie Uniwersytetu. Dzięki tej działalności KUL stał się uczelnią znaną za granicą. Czas rektorowania O. Krąpca był okresem licznych wizyt pojedynczych czy grupowych profesorów zagranicznych, których liczba osiągnęła kilkaset osób rocznie. Prawie wszystkich gości podejmował osobiście.
Trzy Uczelnie odznaczyły O. Krąpca tytułem doktora "honoris causa": Pontifical Institute of Mediaeval Studies, będący częścią Uniwersytetu w Toronto (Toronto 1989), Katolicki Uniwersytet w Leuven w Belgii (Leuven 1990) oraz Tarnopolski Eksperymentalny Instytut Pedagogiczny w Tarnopolu (Tarnopol 1993, Ukraina).
O.Krąpiec jest także laureatem wyróżniających się nagród. Otrzymał:
- Złoty Medal za Rozwój Kultury, Międzynarodową nagrodę Salsomaggiore, 1981,
- Tytuł "profesora roku" nadany przez Consesjo Cultural Mundial (UNESCO, Meksyk),
- Tytuł "Man of the Year 1991/92", nadany przez International Biographical Centre "In recognition of his services to the development of classical philosophy",
- Tytuł "Man of the Year 1992" nadany przez American Biographical Institute, Inc, Raleigh, N. C.
Otrzymał odznaczenia krajowe i zagraniczne:
- Grand Officier d´Ordre Leopold II, nadany przez Rząd Belgijski (1977),
- Polonia Restituta z Gwiazdą (1986).
O. Krąpiec jest członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk (warszawa), Polskiej Akademii Umiejętności (Kraków), Papieskiej Akademii św. Tomasza (Rzym), Mistrzem świętej teologii (najwyższy tytuł naukowy w Zakonie OO. Dominikanów), członkiem Academiae Scientiarum et Artium Europae (Salzburg), Societe Internationale pour l´etude philosophie medieval, Görres Geselschaft, Societas Humboldtiana Polonorum, Societas Internationale St. Thomae Aquinatis, Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.
/ w czasie sprawowania przez O. Krąpca funkcji rektora została poszerzona struktura naukowo-dydaktyczna KUL:
- zorganizowano w 1970 roku Międzywydziałowy Zakład Leksykograficzny Redakcji Encyklopedii Katolickiej,
- utworzony został w 1972 roku Zakład Duszpasterstwa i Migracji Polonijnej (od 1984 roku Instytut Badań nad Polonią Zagraniczną i Duszpasterstwem Polonijnym),
- reaktywowano w 1972 roku Sekcję Filologii Romańskiej i w 1982 roku Sekcję Filologii Angielskiej na Wydziale Nauk Humanistycznych,
- reaktywowano w 1981 roku Wydział Nauk Społecznych z sekcjami: psychologii, pedagogiki, socjologii,
- reaktywowano w 1983 roku Sekcję Prawa na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Prawnych.
c/ O. Krąpiec zdołał zatrzymać destrukcyjny trend finansowy, stosowany przez państwo wobec KUL. Postarał się, by Uniwersytet uwolnić od niesprawiedliwego podatku, następnie zgromadził fundusze, dzięki którym rozpoczęty został kapitalny remont całego gmachu głównego, przebudowa Uniwersytetu i budowa nowych obiektów.
d/ O. Krąpiec pogłębiał świadomość charakteru i roli KUL jako uniwersytetu humanistycznego, koncentrującego swe dociekania na człowieku, ujmującego go we wszystkich wymiarach, także chrześcijańskim, uniwersytetu służącego Bogu i Ojczyźnie przez zakorzenienie w tradycji chrześcijańskiej i jej rozwój w nowych warunkach społeczno-kulturowych.
Działalność O. Krąpca niezwykle bogata i wszechstronna była prowadzona w okresie niesprzyjającym ani humanizmowi ani tradycji chrześcijańskiej. Scjentyzmowi, ideologizmowi marksistowskiemu czy irracjonalnemu stylowi myślenia, dominującemu w Polsce przez dziesięciolecia powojenne, przeciwstawił jako filozof i organizator środowiska naukowego KUL realistyczny, racjonalny styl myślenia filozoficznego, zwrócił uwagę na chrześcijański wymiar kultury polskiej. W momencie uzyskania wolności przez sąsiadujące z nami kraje wschodnie, stał się rzecznikiem niesienia im pomocy w dziedzinie prawdy, organizuje tę pomoc, zwłaszcza przez przygotowanie podręcznika filozofii oraz kaset "Rozmowy z O. Krąpcem', a także wykłady prowadzone na Ukrainie, Litwie, Słowacji.
W rozwoju polskiej kultury filozoficznej i funkcjonowaniu prawdziwego humanizmu w naszym kraju O. Krąpiec ma ogromne zasługi. Prezentowany i rozszerzony przez niego typ filozofowania neutralny jako percepcja świata przez swój uniwersalizm, racjonalizm, realizm i metodologiczną poprawność, dostarcza właściwych rozwiązań, które służą kulturze chrześcijańskiej w najlepszy sposób.
powrót do wydawnictwa 
|
